Skala zjawiska przemocy w rodzinie (przemocy domowej) jest ogromna. Świadczą o tym statystyki policyjne i sądowe oraz wyniki badań opinii publicznej. W 2010 roku policja przeprowadziła 586 062 interwencje domowe (2009r. – 573 834), w tym 83 488 dotyczących przemocy w rodzinie (2009r. – 81 415).[1] Wiele przypadków przemocy w rodzinie kończy się tragicznie – co trzecie zabójstwo popełnione w Polsce jest skutkiem tzw. konfliktu w rodzinie.
Jeżeli przemoc rozgrywa się na Twoich oczach, podejmij działanie. Gdy obawiasz się konfrontacji z agresorem, wezwij policję. Nie zgadzaj się też na poniżanie i obrażanie w Twoim towarzystwie. Okazuj dezaprobatę osobom, które upokarzają swoich bliskich.
Czy zdarza Ci się:
- Wymuszać na sprawcy przemocy obietnice poprawy?
- Straszyć go rozwodem, odejściem z domu albo wezwaniem policji?
- Schodzić mu z drogi i podporządkowywać się, aby nie wyzwalać jego agresji?
- Ukrywać się przed sprawcą, np. w łazience?
- Płakać i pozostawać bierną w trakcie ataku agresji?
Żadna z tych metod nie przynosi skutku! Im częściej straszysz wezwaniem policji i odejściem, tym bardziej agresor upewnia się w przekonaniu, że się na to nie zdecydujesz.
Co możesz zrobić?
Nie dopuszczaj do siebie myśli, że tak już musi być. Nikt nie jest skazany na swój los i zawsze może coś zmienić. Zamiast straszyć i ukrywać się, zacznij działać!
- Jeżeli obawiasz się o swoje życie, uciekaj. Dobrze będzie, jeżeli zdołasz zabrać ze sobą najpotrzebniejsze rzeczy i dokumenty.
- Wezwij policję. Funkcjonariusze sporządzą notatkę i uruchomią procedurę „Niebieskiej Karty”. Możesz poprosić policjantów o kopię notatki oraz o podanie nazwisk. W przyszłości mogą zostać powołani na świadków.
- Prawo daje Ci możliwość eksmisji sprawcy. Sąd może także orzec wobec niego zakaz zbliżania się (określając m.in. odległość, którą powinien zachować od ofiary). Jeżeli przypadki przemocy powtórzą się, zakaz może być dożywotni. Za jego złamanie grozi kara więzienia.
[1] A. Kiełtyka, A. Ważny „Przeciwdziałanie przemocy w rodzinie” Komentarz, wydanie 2, Warszawa 2015, str. 14 i 15